Muhsin Macit divan edebiyatı uzmanı bir profesör ama bu öyküleri okudukça bir "Anadolu profesörü"yle karşı karşıya olduğunuzu anlıyorsunuz. Kitap kamyon şoförlüğüyle edebiyat öğretmenliği arasında sıkışıp kalmış bir gencin öyküleriyle başlıyor ve ardından yazarın hayatının çeşitli dönemlerinden yirmi adet anı-öykü peş peşe sıralanıyor. Bir süre sonra bu anı-öyküler kişisel olmaktan çıkıp bizi de alakadar etmeye başlıyor. Anadolu'nun son 30-40 senelik serüveni sosyal-kültürel durumları bu öykülerle birlikte yer yer mizahi yer yer dramatik trajik ama her seferinde etkileyici olarak getiriliyor karşımıza.

Macit Anadolulular olarak "aşırı şehirlilik"le bir türlü sobeleyen olamadığımız saklambaç-yakalamaç oyunlarına girişmemizden rahatsız. Bize doğrultulan kamera ve mikrofonlara inat çekinmeksizin karda kızak üstünde çocukluk ve naifliğe selam çakmayı bütün bunlara yeğliyor.

Tamara'ların Ali'lerin öykülerini dinledikçe bu coğrafyada meczup bir rüzgâr gibi dolaşan bu öykülerin her an sizi de gelip çarpabileceği ümidine kapılıp memnuniyetle yanağınızı uzatıp çarpılmayı beklemeye koyuluyorsunuz.

Sözü Muhsin Macit'e bırakalım:

...Ömrün son veda toplantısında hısım akrabanın bir araya geldiğini birbirini sevmek için ölümü beklediklerini sen nerden bilecektin!...

...Sonra bilgiç bir edayla ekledi: Bu mübarek öyle bir çiçektir ki olgunlaşmadan açmaz. Şu minnacık dalın olgunlaşmasını beklemek sabır ister. İstediği sabır olsun dedik...

...Daha evvel öküzlerin boynuna astıkları boncukları traktörlere taktılar. Traktör seslerine Orhan Gencebay'ın Ferdi Tayfur'un sesleri karıştı. Narmanlı Sümmanî'nin torunlarını gençler tanımaz oldu. Seyitgil'in radyo yerini Grundig marka radyolu teyplere bıraktı...

...Sen beni anlarsın Van Gölü... Yine ben aşka hasrete ve ölüme dair konuşacağım. Yine gözyaşlarımı kalbime akıtacağım. Yine yüreğim kabardıkça kabaracak ama başımı Süphan gibi Artos gibi dik tutacağım. Seninle baş başa kalınca senin gibi kabıma sığmaz taşarsam kimseye söyleme he mi?...