Adudüddin el-îcî (ö. 756/1355) İslâm düşüncesinin erken dönem metinlerinin yorumlanarak yeniden düşünce dolaşımına sokulduğu "ikinci klasik dönemin ve araştırma yöntemlerini "tahkîk" diye isimlendiren âlimlerin yaşadığı "tahkik çağı''nın en önemli temsilcilerinden biridir. Başta kelâm olmak üzere fıkıh usulü tefsir akait dil ilimleri ahlâk araştırma ve münazara âdâbı gibi farklı alanlarda eserler kaleme almış bu eserler İslâm düşüncesi ve özellikle Osmanlı ilim anlayışı üzerinde kalıcı bir tesir bırakmış asırlarca ders kitabı olarak okutulmuştur. Kendisi de Osmanlı ulemâsının ideal âlim modellerinden birini oluşturan îcî'nin bütün eserleri şerh ve hâşiyelere esas/metin teşkil etmiş özellikle onun el-mevâkıf'ta ortaya koyduğu sistematik bütün ilimlerde örnek alınmıştır. Adudüddin el-îcî'yi çeşitli yönleriyle tanıtmayı hedefleyen elinizdeki bu eser alanında uzman araştırmacıların yazdıkları başlıca üç grup makaleden oluşan derleme bir kitaptır. İlk grup makale îcî'nin hayatını entelektüel yönelimini ve çevresini anlatmakta ikinci grup makale onun inanç düşünce ahlâk yöntem dil felsefesi ve yorum gibi konularda dile getirdiği görüşleri ele almakta üçüncü grup makale ise îcî'nin eserleri üzerine gelişen şerh ve hâşiye tarzındaki eserlerin oluşturduğu literatürü ortaya koymayı amaçlamaktadır. Eserin en önemli özelliklerinden biri kuşkusuz îcî'nin kısa risâlelerinin tamamının hem orijinal metinlerini hem tercümesini içermesidir. Bu eser îcî çalışmaları için kaynak olması yanında monografik bir ders kitabı özelliği de taşımaktadır.