Soner Oğuz
Acı ona ait duvarların ötesine hiç geçmedi. Hüznü
kendi dört duvarı içinde yankılandı durdu. Ses geçirmez
bir odası yoktu belki fakat hepimiz gibi onun da acı
geçirmez duvarları vardı. Acı geçirmez dört duvarın
ortasında keyfince kurulmuştu. Ne kadar yalnız ne
kadar çaresiz ve ne kadar garip! Her acı mutlak surette
bir odanın kaderine yazılmış ve elbette başköşeye
kurulmuştur. İnsan... Acıların üzerine çöreklenmiş
emaneti gönüllü yüklenmiş ilginç varlık!