Abbâsî devleti beş asırlık hâkimiyetiyle İslâm medeniyetinin en parlak devrinin yaşandığı bir dönemi temsil etmesinin yanı sıra hilâfet tarihi açısından ağır zaafiyetlerin yaşandığı uygulamalara sahne olmuştur. Abbâsîler'in siyasî otoritesinin sarsılması ve 334/945 yılında Ahmed b. Büveyh'in Bağdat'a girmesiyle birlikte Abbâsî halîfeleri bir asrı aşkın bir süre Şiî Büveyhî vesayetine maruz kalmıştır. Nitekim Bağdat'ta daha önce benzeri görülmemiş Şiî siyasî otorite ile Sünnî hilâfet makamını ortak idare paydasında buluşturan bir yapı ortaya çıkmıştır. Bu durum siyasî ve sosyo-kültürel hayatta Sünnî-Şiî mücadelesini kaçınılmaz kılmıştır.   Büveyhî vesayetinde hilâfet makamına geçen beş halîfeden sonuncusu olan Kâim-Biemrillâh Büveyhîler'in güç kaybetmesini değerlendirerek Abbâsî hilâfet makamına saygınlığını tekrar kazandırma yönünde bir politika izlemiştir.

Kırk dört yıl süren Kâim-Biemrillâh'ın hilâfet süreci Bağdat'ta Şiî Büveyhîler'den Sünnî Selçuklu vesayetine geçiş sürecine tanıklık etmesiyle ayrı bir önem taşımaktadır.  Abbâsî hilâfeti üzerindeki siyasî vesayette gerçekleşen bu değişim siyasî dinî ilmî ve içtimâî alanda kendini önemli ölçüde hissettiren dönüşüm ve yapılanmayı beraberinde getirmiştir. Dönemin en belirgin özelliği olan Şiîler'e karşı mücadele hususunda ise hem iç hem de dış politikada ciddi tedbirler alınmıştır. Büveyhî Selçuklu Fâtımî ve Bizans devletleriyle ilişkilerinde denge siyaseti izleyen Kâim-Biemrillâh'ın halifeliği Abbâsî hilâfet makamı adına bir toparlanma süreci olarak değerlendirilebilir.