Allah Resulü Sallellahü Aleyhi ve Sellem "el-İmanü bid'un ve seb'une şu'beten/İman yetmiş küsur şu'bedir" buyurmuştur. Bu hadis-i Şerif Buhari ve Müslim'in her ikisi tarafından el-Cami'u's-Sahih'lerinde rivayet edilmiştir. Hadise göre iman yetmişten fazla şu'be kıt'a ve haslettir ki bazı muhaddisler bunu yetmiş yediye kadar çıkarmışlardır. Bu şu'belere iman denilmesi imanın delilleri ve kesin olarak imanın gerçek anlamda varlığını göstermesi sebebiyledir. Yoksa iman aslında kalp ile tasdiktir. Yani kalple inanmak ve kabul etmektir. İmam-ı A'zam Ebu Hanife dil ile ikrarı imanın bir cüz'ü saymıştır. Buna göre kalp ile tasdik etse fakat dili ile bunu ikrar etmese/söylemese onun mümin olduğuna hükmedilmez. Elhasıl insan vücudu biri ruh diğeri cesed olan iki nesneden meydana gelmektedir. Kalp ile tasdik ruhun bir özelliği dil ile ikrar da bedenin bir özelliğidir. Dolayısıyla insanın hem zahiri hem de batıni yönü dikkate alınarak kalp ve ruh ile tasdik ve kalıp ve ceset ile ikrar şart koşulmuştur.