'Gri' tuhaf biçimde Ankara'ya mal edilmiştir. Renkten çok bir klişedir ve Ankara'yı 'sevmeyen' ya da tanımayan bazı insanlar için bu durum Adorno'dan esinle söylenirse bir tür 'stereopati'ye dönüşmüştür. Bir yerin asıl renklerini görmek için 'dokunma' duyusu da iyi çalışmalıdır. Bu duyuyu aktif kılan da çevredir. Önce dardır bu 'çevre' çok zaman belirli bir 'kuytu'dan başlar giderek genişler birbirine eklenen irili ufaklı halkalarla. Sonra o yerin başka 'kuytu'ları keşfedilir ki artık 'oralı' olunmuştur. Kimi mutlu kılar kimi mutsuz; ama eklendiği halkalar insanı o güçlü zincire dâhil etmiştir artık. Ve artık 'sıcak' bir bellek oluşacaktır; ister 'yuva sıcağı' ister 'aşk sıcağı' ister kimi sanatçının içinde bir türlü soğumayan o 'gurbet'... Ankara'ya hep o 'gri' klişe ile bakanlar şairlerini bilmiyordur; şehri okuyamamıştır; üniversitelerini her biri nice hatırayla dolu parklarını görmemiş sanatçılarını dinlememiş izlememiştir.
Aydın Afacan

Ankara biraz da "Yürümek" demektir. Kitaptaki tanıklıkları okurken siz de fark edeceksiniz Ankara'da yürümek dostluklar kurmak aşka düşmek eylem planlamak politik tavır geliştirmek hasılı kendini inşa etmektir bu şehirden yolu geçen çoğu kişi için. Öte yandan birbirini görmenin bulmanın daha kolay olduğu dostluğun adeta folklorik bir özellik haline geldiği Ankara'nın bürokrasiye evlatlık verilmiş benzi soluk boynu bükük bir çocuk olarak algılansa da memleketin kültürel sermayesinin biriktiği bir hazine sandığı olduğunu bu kitapta okuyacağınız şehre dair kişisel tanıklıklardan çıkarmak mümkün.
Funda Şenol Cantek

Sevgi Soysal'ın Elâ'sı Kavaklıdere'den Kızılay'a "hiçbir şey istemeyeceğim gel" diyebileceği birini özleyerek yürür. Erdal Öz ve Turgut Uyar ilk mısraların ilk cümlelerin heyecanıyla Güvenpark'tan geçerler. Sergi Kitabevi Taşhan Mülkiyeliler Birliği Lokali... Ve şairler Bulvar pastanelerinden "birer yazılı sevişme gibi" mektuplar yazarlar... Yüzünde ne zaman öleceğini bilen birinin hüznünü taşıyan Metin Altıok Begül'ün güz bahçelerinde sigarasını içer. "Denizleri de yarım kalmıştır" Ankara'nın ve Tarihî Gar'ın önünden başımızı öne eğmeden geçmek artık mümkün değildir. Öte yandan Füruzan'ın Emine Semra Kozlu'sunun yürürken babasına anlattığı devrimci ihtimâllerdir Ankara; yâhut "kar altındaki" varoşlardan yükselen Gülten Akın'ın Seyran'ındaki gibi bir proletarya destanı belki de.

Evet Ankara bir bellek mekânıdır. Bu yüzden de onu anlamak için hatırlamak gerekir.

Ulaş Bager Aldemir