Bu çalışma evvel emirde Mani'nin gnostik yaşam serüvenini ele almaktadır. Mani'nin içinde yetiştiği vaftizci cemaatle olan ilişkisi ve vaftiz eleştirisi önem arz etmektedir. Bu süreçte Mani 'ikizim' dediği ilahi varlığın hakikat bilgisini (gnosis) bütün insanlığa duyurması emriyle cemaatini terk etmiştir. Babil'den çıkarak özellikle Sâsânî coğrafyasında I. Şapur'un (240-270?) müsaadesiyle yoğun bir misyon faaliyeti yürüten Mani'nin gnostik düşüncesi Mezopotamya'dan Roma'ya ve Kuzey Afrika'dan Hint'e Orta Asya'ya ve hatta Çin'in içlerine kadar etkili olmuştur. Böylesi geniş bir coğrafyada etkili olmasının arka planında Mani ve talebelerinin Maniheist düşünceyi farklı dillerde yazdıkları metinlerle yayma çabaları yatmaktadır. Mani kendisini kutsal zincirin son halkası görerek evrensel gnostik bir söylem inşa etmiştir. Öyle ki Mani; Zerdüşt'ü Budda'yı İsa'yı kendisine selef tayin edip ilahi hikmetin son temsilcisi olduğunu ileri sürmüştür. Mani'nin iyi ve kötü ya da ışık ve karanlık olmak üzere iki tabiat bağlamında düalist bir teolojiyi savunması bu iki tabiat arasındaki ilişki düzlemini Başlangıç Orta ve Son olmak üzere üç zaman temelinde işleyerek kozmosu anlamlandırması ve ışığın maddenin/bedenin esaretinden kurtarılması Gnostik düşüncesinin temel karakteristiğini sunmaktadır.