Elinizdeki kitapla ilgili olarak size sadece şu kadarını söyleyebilirim:
Alın ve okuyun. Okuyup bitirdiğiniz zaman Haydar Karataş'ın bu romanının Yaşar Kemal ve Cengiz Aytmatov'un romanları ayarında bir roman olduğunu göreceksiniz. Büyük bir insanlık trajedisini roman tadında okumak istiyorsanız yine alın okuyun derim. Hayatta beni üç roman ağlattı. Biri
1965 yılında on dokuz yaşındayken okuduğum John Steinbeck'in Gazap Üzümleri romanı; ikincisi dört-beş yıl önce okuduğum ve tanıtımını yaptığım Robert Sabatier'in İsveç Kibritleri; üçüncüsü ise şu anda elinizde tuttuğunuz Perperık-a Söe.
Gün Zileli

Bir yanıyla acılı bir yurt... bir yanıyla da sanki sürekli bir "yurtsuzluk " hali... Müthiş yoksulluk... kahredici imkânsızlık... Derininden zonklayan yara... Umursamayan "merkez"in dağlayan zulmü... ve çaresiz kalan dil... Bütün bunları anlamaya çalışan yaşlılar... yetişkinler... çocuklar... ve onların "çocuk ölümleri"... İşte bunlarla karşılaşacak işte bunlarla yaşayacaksınız Perperık-a Söe'de. Olağanüstü diliyle baştan başa bir çığlık... baştan başa bir ağıt bu roman. Şaşırarak okudum; bu denli yoğun acı bu denli koyu keder meğer böyle ballandırılır meğer böyle anlatılırmış.
Sina Akyol

Sanki Yüzyıllık Yalnızlık ile Lessing'in Mara ve Dann'ı arasında gezinen çok kuvvetli bir bileşim ortaya koyuyor... Coğrafyanın zorlu tabiatın yoksunluğun o yoksunlukla başa çıkma gayretinin anlatılışı tüyler ürpertici bir manzaraya vesile oluyor... Adeta Dersim'de değil de nükleer savaşın vurduğu bir dünyada "Kum İnsanları"nın arasında geziniyoruz...
Murat Uyurkulak