Yazar mekân ve zaman sarmalından geçen adamdır. Yaşadıklarında yazdıklarının yazdıklarında yaşadıklarının izleri vardır. Yazınsal ömürle yaşamsal ömür arasında her zaman birbirini destekleyen geçişlilikler soluk alış verişleri bulunabilir. Mekân ömre ne katar? Kadim zamanlardan eski izler taşıyorsa eğer bir mekân burada yaşayanların ömrüne geçmişten bir şeyler bahşedip uzun yaşanmışlıkları heybesine yükleyebilir. Sesi sözü ve tınısı hâlâ devam eden şarkıya bir tarafından dâhil olup geçmişten geleceğe doğru akıp gitmek gibi bir şeydir bu. İnsan yaşadığı yere; mekân ömrüne tanıklık ettiği insana benzer. Zira kültür toprağı asfalt ahşabı beton kılan iradenin adıdır. Bu yüzden mekâna hep bir mümkünden ulaşılır. Mümkün ise zamanın kendini uçuculuktan kurtarıp imkâna kavuştuğu yere denir.
Peki öyleyse zaman ömre ne katar? Şayet zaman kendini bir mekân üzere hissettirebiliyorsa doğru bir yere iniş yapabilecek kanatları ve ayakları varsa ömre yarardır. Eğer zaman kendini kullanan iradeye bağlı ise nerede duracağını bilmelidir. Bir yazar için zaman gerektiğinde ekilip büyütülebilecek ve sonra da devşirilebilecek mahsulât nevinden bir şeydir. Zaman 'şey'dir dediğimize göre onun eğilip bükülebilir bir tarafı olduğunu söylemek de mantığa halel getirmez. Yani yazar bir nevi zamanı eline geçirebilen ve zamanın esnek taraflarını fark edip gerektiğinde onu eğip bükme maharetine sahip olan kişidir. Ancak bir insan zamanı fark edebiliyorsa yaşıyordur. Yazar zamanı fark ettiğini başkasına fark ettirdiği için bugün okur diye bir şeyden bahsedebiliyoruz.
Zaman ve mekâna dair yukarıda kendi kendime estirmeye çalıştığım beyin fırtınası elbette kimsenin şapkasını yerinden oynatacak kuvvette değildir. Maksadım ne ortalığı fırtınaya verip bütün kristal düşüncelere kırılma korkusu yaşatmak ne de bir bardak suda fırtına koparmaktır. . Bütün çabam Türk edebiyat ve düşüncesine ait mihenk taşlarını yaşadığı mahsus zaman ve mekânlarıyla görmeye ve göstermeye çalışmaktır.