Afrika kabilelerinden birinde bir bebek doğduğunda kabilenin kadınları hep birlikte ormana çekilir o bebeğe bir şarkı yaparlarmış. Dikkatle gözlemledikleri bebeğin karakteristik özelliklerini ve gücünü ona anlatan bir şarkı...

Sonra çok sonra bir gün hayatla başa çıkmakta zorlanıp da kolu kanadı kırılacak olursa o şarkıyı yani kendini hatırlasın diye... Afrikalı bebek o şarkıyı dinleyerek buyurmuş...

Günün birinde o şarkıyı tekrarlayamayacak kadar kendine inancını yitirdiğinde onu tanıyan biri ona şarkısını çalarmış ıslıkla. Kendini gücünü öz hâlini hatırlar kendine gelirmiş...

Doğan Cüceloğlu aramızda bir ıslık gibi dolaşıyor...

Kendi şarkısına gelince...

Annelerimiz yaşarken ayrıca bu şarkıyı duymaya ihtiyacımız yoktur. Annemiz o şarkının ta kendisidir zaten. Ama Cüceloğlu sadece on yaşındaymış annesi "gitti de gelecek" sandığında... Söyleşimiz boyunca içinde yakaladığı annesinin bıraktığı boşlukta büyüyen kocaman bir ağıt oldu; kalabalıklar içinde ürkek mahcup çekingen bir çocuk...

Kendi çocukluğuna el uzatır gibi uzatıyor şimdi elini bütün çocuklara; o çocukların anne-babaları öğretmenleri hınca hınç dolduruyorlar seminerlerini.

Kitapları baskı üzerine baskı yapıyor. Çünkü Nasrettin Hoca topraklarının çocukları olarak biliyorlar ki damdan düştüklerinde çarenin hasını kendisi de daha önce damdan düşmüş olan bilir. Hele de damdan düşüp de doğrulan üstüne üstlük bir de doktorsa...

Gizlisiz saklısız anlattı bütün hayatını. Bu kitap damdan düşen doktoralı bir psikologun düştüğü yerden doğrulurken kendine mırıldandığı kendi şarkısının gözyaşı ve kahkaha dolu öyküsü...