Yazar önemli bir tarihsel kırılma olarak gördüğü 2010 anayasa değişikliklerinden sonra yeni Anayasa Mahkemesi'nin "farklı bir Mahkeme olarak çalışacağı" ve içtihatlarının "uluslararası standartları yansıtan özgürlükçü ve demokratik bir çizgide" seyredeceği ümidindedir. Bu ümide kısmen katılmakla birlikte kanaatimce Anayasa Mahkemesi üyelerinin seçiminde demokratik meşruluk ilkesini daha güçlü şekilde yansıtacak değişikliklere gidilmesi ve Anayasa Mahkemesi'nin anayasa değişikliklerini esas yönünden denetlemesinin daha kesin bir dille yasaklanması yerinde olacaktır. Gerçekten Venedik Komisyonu'nun sözü edilen raporunda da belirtildiği gibi anayasa değişikliklerinin yargısal denetimi Avrupa ülkelerinde de son derece istisnai ve tartışmalı bir durumdur. Hele bu denetim Anayasa'nın değiştirilemez maddelerine uygunluk açısından bir esas yönünden denetimi de kapsadığı takdirde Anayasa Mahkemesi fiilen asli kurucu organ konumuna yükseltilmiş olur. Çan'ın eserine özel bir anlam kazandıran bir faktör de onun kendi ifadesiyle "tarihe tanıklık" etmiş olmasıdır. Gerçekten Can ünlü 2008 kararının verildi­ği tarihte Anayasa Mahkemesi raportörü olarak hazırladığı raporda Anayasa Mahkemesi'nin "sınırlı şekil eksiklikleri dışında" denetim yetkisine sahip olmadığını kuvvetle savunmuş ancak maalesef Mahkeme'nin çoğunluğu bu görüşe katılmamıştır. Kitap bu tarihsel tanıklık perspektifi açısından da ilginç gözlemleri ihtiva etmektedir Kitabın gerek anayasa hukukçuları gerek konuya ilgi duyan toplum kesimleri açısından okunması mutlaka gerekli bir eser olduğunda kuşku yoktur.

Prof. Dr. Ergun Özbudun İstanbul Şehir Üniversitesi