Türkiye'de Arapça uzun yıllar boyunca Osmanlı medrese eğitimi geleneğinin tesiriyle ve daha çok ilmi edebi kitapları okuyup anlamaya yönelik olarak dilbilgisi ve tercüme dil metoduyla öğretilmeye çalışılmıştır. Fakat ne yazık ki Arapça öğretiminde dilin okuma yazma dinlediğini anlama ve konuşma unsurlarına yönelik dört temel beceri açısından kullanılabilirliğini artıran iletişimci yaklaşıma dayalı öğretme metotları çok etkin bir şekilde kullanılamamıştır. Bunun neticesinde klasik Arapça kaynakları okuyup anladığı halde Arapça bilgisini günlük hayatta kullanamayan nesiller yetişmiştir. Hatta dili akıcı ve etkin bir şekilde kullanabilmeye yönelik bir eğitim tarzından geçmemesi nedeniyle pek çok Arapça emektarında Arapça konuşmanın bir fobi haline geldiği göz ardı edilemeyecek bir gerçektir.