Dil düşüncenin eviyse şayet deyiş yerindeyse adlar da tuğlalarıdır. İnsan kendi duvar örme ustalığına o
kadar  güvenemez  aslında;  ama  derme  çatma  da  olsa  tuğlaları  dizmekten  vazgeçemez.  Her  seferinde
tanımlamak beklentilerimizi ifade etmek yüceltmek ya  da yermek için adlandırırız hatta yeniden adlandırırız.  Yeni  doğmuş  bir  bebeğe  adını  koyarken  yakın  arkadaşımıza  lakap  takarken  namlı  bir  sokağın adını değiştirirken kökensel bir adlandırma itkisinin varisleri olarak davranırız.

Bu kökensel miras medeniyetler ötesi bir bakış açısıyla Arkaik Yunan'a kadar geri götürülebilir. Yunan şairi düşünürü sokaktaki insanı dönemin meskûn dünyasına yayılan kendi toplumsal yaşamını yansıtan bir evrensel dil oluşturmak adına çocuğunu sokağını icat ettiği aleti yarattığı eseri kutsal ve dünyevi
olanı kısacası her şeyi adlandırırdı. Öte yandan Yunan'ın her yerinde iz bırakan "rekabet" (agôn) kültürü
bağlamında bu adlandırma yönelimi özel bir tarz kazanmıştır. Yunan şairi galip gelen kişiyi "övmek" için
özel bir düzenek olarak adlardan yararlanırdı. Pindaros bu düzeneği şiirsel bir hakikati inşa etmek adına
ustalıkla kullanmış; Platon gibi Pindaros'un dizeleriyle büyüyen çocuklar ise bu hakikatin adlarla bağlantısını  Kratylos  diyaloğunda  yeniden  masaya  yatırmıştır.  Bugün  hâlâ  dizmeye  çalıştığımız  tuğlaların
büyüsüne kapılıyorsak kulağımızda kalan şairin sesinin etkisi altındayız demekti