Fikir adamları bu arada felsefeciler de tarih boyunca birçok kez bazen bireyleri bazen de kitleleri düşünceler için idealler için ideolojiler için ölmeye ulvi bir amaç uğruna kendilerini feda etmeye yöneltmişlerdir ancak kendileri söz konusu olduğunda tavırları ne olur acaba? Özel alan ile "mesleki" alanın farklı olduğunu mu savunurlar? Teorik olanla pratiğin bir noktada çakışmasının şaşkınlığına boğulup ani bir aydınlanmayla daha önce dile getirdiklerinden vaz mı geçerler yoksa felsefenin esas amacının insanın kendini gerçekleştirmesi olduğunu unutmaksızın fikirlerini hayata geçirmeye mi uğraşırlar? Her ne pahasına olursa olsun...
Costica Bradatan; Sokrates Hypatia Giordano Bruno Thomas More gibi en bilinen örneklerden yola çıkıp bu isimlerin yanına pek çok başkalarını da katarak bu soruları ele alıyor zaman zaman mizaha yaklaşan edebî yönü dikkat çekici bir dille aydın üzerine entelektüel cesaret üzerine zihin açıcı kışkırtıcı bir okuma sunuyor.
"İnsanlığa şimdiye kadar verilmiş en paha biçilmez şey ölümdür. Bu nedenle en büyük günah onu kötüye kullanıp yanlış ölmektir."
Simone Weil
"Felsefe yapmak nasıl ölüneceğini öğrenmektir."
Michel de Montaigne