Yüreğim yalnızlık rüzgârlarında savrulurken bilinmez
nice diyarlar keşfetti. Baş köşede yine sen.. O kadar
şey görmüşken bir sen eksiktin. Fakat ümit denen o şey hiç
eksilmedi bende. Aksine ümidim daha da arttı. Bazen karanlıklar
içinde kayboldu kalbim. Bazen de beyaz bir rüyanın kör eden
ışığında. Ummanda yüzerken yön bilmeden bir kıyı aradı da
ta uzaklardan bir ışık! Evet bir ışık.. Tahayyül edemediğim
hayâlin fener oldu. Bir pusula...
Biliyor musun kalbim hiç kızmadı bana. Ama arada bana
şunu demeden de edemiyor: "Neden bu kadar yoruyorsun ki
beni." Buna da hakkı var değil mi? Sonuçta kahrımı çekiyor bu
denli. Peki beklediğim sen yağmurlarda benim gibi ıslanıyor
musun? Kar tanelerini yakalamak ise cabası.. Yaptığım her
şeyde senden bir parça bırakıyorum. Gün gelirde seninle
konuşmak için. Nice anılar nice sözler saklıyorum. Ardı ardına..
Her açtığım kapı sonrasında bir gün sana da kapıyı açtığımı
hayâl ediyorum. Çok mu şey istiyorum? Hiçte değil