Ayasofya Allah Rasûlü'nün ﷺ fethini müjdelediği kendisiyle birlikte askerini de övdüğü Fatih Sultan Mehmed'in zafer anıtıdır. Ayasofya yirmi bir yaşında İslâm'ı cihâna hâkim kılacak iradeyi kuşanan devlet adamının fetih mührüdür. Ayasofya İslâm'a adanmış hayatlara verilen İlâhi armağandır; "Feth-i Mübîn"dir. Ayasofya Akşemseddin (r.a) ve Molla Gürani (r.a) gibi Allah Rasûlü'nün ﷺ Sünnet-i Seniyyesi'ne bağlı iki ulu hocanın irfânın Fatih'in şahsında devletleşme tezâhürüdür.

Ayasofya gemileri karadan yürüten muhkem iradenin Hakk'ı Bâtıldan ayıran son sözüdür. Ayasofya siyâsette Yavuz'u ilimde Ebussuud'u donanmada Barbaros'u şiirde Bâki'yi mimâride Sinan'ı yetiştiren mukaddesât merkezidir. Ayasofya İslâm'ın küfre karşı mutlak üstünlüğünü resmetmesi îtibariyle; Müslümanların Allah'ın ﷻ yeryüzündeki halifeleri olduklarının ve dünyaya yeniden adaleti getirecek yegâne ümmetin onlar olacağının alâmetidir. 

Ayasofya çan seslerinin kapattığı mâvera yolunun tekbir sesleri ile açıldığı tevhid kürsüsüdür. Ayasofya Batı'nın büyük olarak ilan ettiği bütün devlet adamlarının -genç yaşta nâil olduğu muvaffâkiyet îtibariyle- kendisine yâver bile olamayacağı Fatih'in açtığı korunmasını da bir vasiyetle bütün ümmete havale ettiği mes'ûliyet merkezidir.

Ayasofya Müslümanlar için basit bir mekân değil ulvi bir mânâ; müze değil cami; taş değil ruhtur. Bu yüzden Ayasofya'nın kapanması ya da müze olması Müslümanlıkla yoğrulan bu milletin rûhuna "küfür mührü" vurmakla eşdeğer bir hâdisedir.  

Ayasofya denize sürdüğü atının üzerinden Süleyman Paşa'ya "O küfür donanmasını ya al ya da öl de gel" diye emreden zâlimin sulh teklifini "Ya İstanbul beni ya da ben İstanbul'u alırım." diyerek reddeden Fatih'in îmanına cihad şuuruna İslâm idrâkine ve şecaatine varis olduğumuzda öyle bir açılacak ki beraberinde mukaddesâtımız üzerine kapatılan bütün kapılar kırılacak.