Bir zamanlar hepimiz bu dünyada birer yabancıydık. ZAmanla çevremize uyum sağladık ve normalleştik. Ama içimizden ufak bir azınlık bu yabancılıklarını korudu. Ancak bunun faturası oldukça ağır oldu. Onlar artık bu dünyanın içekapanık ve yalnız yabancılarıydı. Bilim adamları onları 'otist' yabancılıklarını da 'otizm' olarak adlandırdılar. Otistik çocuk bugüne dek tüm yönleriyle çözümlenememiş bir nedenle yalnızlığı 'kendisi' seçer; ama ailesi de toplumun önemli bir kesimi tarafından aynı kadere mahkûm edilir. Bu durum gelişmiş ülkelerde dahi pek farklılık göstermez. Deyim yerindeyse yapılan tam bir "üvey evlat muamelesi"dir. Gerontoloji pedagoji ve psikoterapi eğitimini Almanya'da tamamlayan Dr. İsmail Tufan engelliliğin sosyolojik boyutlarını ele aldığı otizmin nedenlerini teşhis ve tedavisini kapsamlı bir biçimde incelediği bu önemli çalışmasında asıl hedefinin "insana ulaşmak" olduğunu vurguluyor.