Tanzimat'tan günümüze modern Türk şiirinde "Şiirde Mekân Mekânda Şiir" poetik diyalektiği mekân-insan mekân-özne mekân-toplum ağı içinde şiir dilinin yoğunluğuna bağlı olarak sürekli kendini yenileyip derinliğini artırır. Özellikle Tanzimat'tan sonra Türk şiir evreninde öznenin mekânsal düzlemde kendini inşa etme veya 'ben'ini kurma arzusu bireysel ve toplumsal mekânları; yer/alan/uzam/boşluk olmanın ötesinde; yutucu besleyici ütopik yalıtık kaçış bunaltı mutluluk ve özgürlük mekanlarını açımlar hale getirir. Mekânın "dünya içre" ve "dünya dışı varlık olmak isteyen şiir öznesinin kimliği-nin konumlandığı yer olarak derin yeni algı ve olgu üretmesi mekânı zamanın içinde meydana gelen eylem ilişki ve olguların özel topografik imgesel hafızası yapar. Bu bağlamda Tanzi-mat'tan günümüze modern Türk şiirinde; insan mekân şiir mekân/mekân şiir ilişkisi derin ve iç içe geçmiş metaforik s/imge yüklü bir yapıya dönüşür. Bu dönüşümde şair-şiir-mekân ilişkisi bireysel toplumsal ve poetik kökene oturdukça mekân geometrik ve coğrafik yer olmaktan çıkarak içtenlik mekânı haline gelir.
İnsan mekân mekân edebiyat edebiyat şiir ve nihayetinde "Şiirde Mekân∞ Mekânda Şiir"; tarihsel kültürel ve sosyal açıdan onu kuran kişi ve kimliklerin varoluşsal olgu algı ve kavrayışlarının özel belleğidir. Biz de bu çalışmamızda Tanzimat'tan günümüze modern Türk şiirinin algı ve olgu yüklü mekânsal hafıza atlasını çıkararak bireysel toplumsal ve poetik tarihi gelişim değişim eğrisini kolektif bilincin bütünleyen ekseninde vermeye çalıştık..."
Veysel ŞAHİN