Sadece yastık döşek Zetina dikiş makinesi el radyosu ve kıyafetlerimizden ibaret olan eşyalarla sığınmıştık "taşı toprağı altın" dedikleri o koca şehirdeki küçük dünyaya. Keşke o radyoyu da getirmeseydik. Annem ve ablam tam buraya ayak uydurmaya çalışırken radyodaki ses yüzlerine bir tokat gibi çarpıp gurbette olduklarını hatırlatırdı çünkü. Ellerinde ne iş varsa bırakarak radyonun karşısına oturup şarkı başlamadan ağlamaya hazırlanırlardı. "Şimdi de TRT sanatçısı Ayla Gürses'ten dinliyoruz: "Gurbet o kadar acı ki."

Diyarbakır'dan İstanbul'a 1970'li yılların ortalarında göç eden büyük şehrin girdabında hayatta kalmak için çırpınan arafta kalmış bir aile hikâyesi... Yaslı bir anne ile dünya yansa umurunda olmayan anason kokan bir babanın hasbelkader büyüyen yedi çocuğu. Geçmişteki Gazi Köşkü Suriçi Lalebey Mahallesi Menekşe Plajı gazinolar sinemalar Boğaziçi Adalar Şehremini Samatya...