Mesnevi'nin altıncı cildi tamamlandığı sıralar Mevlana hastalandı ve yatağa düştü. Dostları akın akın kendisini ziyarete geldi ve şifa dilediler. O ise şifayı değil Hakka kavuşmayı istemekteydi. Mevlana 16 Aralık 1273 Cumartesi günü iyileşir gibi olmuştu. Gün boyunca ziyaretine gelenlerle konuştu. Yanında gönül dostu öğrencisi halifesi Hüsameddin Çelebi oğlu Sultan Veled hekimler ve bazı dostları vardı. Oğlu Sultan Veled günlerden beri babasının başında bekliyordu ve uykusuzdu. Sabaha doğru Mevlana oğluna seslendi:
Bahaeddin! Ben iyiyim sen git biraz yat."Oğlu gözyaşları içinde odadan ayrıldı. Mevlana hüzünlü bir şekilde arkasından baktı ve yine seslendi:
Yürü git! Bırak beni vazgeç şu geceleri dolaşıp duran yanmış yakılmış adamdan. Biz yapayalnız geceleri sabahlara kadar sevda dalgaları arasında bocalar dururuz. Dilersen bağışla bizi dilersen yürü cefa et bize..
Bu sözler Mevlana Hazretlerinin son sözleri olmuştu ve Hüsameddin Çelebi bu sözleri gözyaşlarıyla yazdı. Pazar günü Mevlana'nın evinde ve bütün şehirde derin bir sessizlik vardı. Akşamüzeri güneş batarken; o veli insan gönüller sultanı Mevlana Celaleddin de baki aleme yolculuk etti:
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız?
Bizim mezarımız ariflerin gönüllerindedir.